جنگ افغانستان؛ زنان جوان کابل با پیشروی طالبان درخواست کمک می‌کنند

کابل در شوک و ناباوری بسر می‌برد. در هفته گذشته طالبان در سراسر کشور پیشروی‌هایی داشته و بیش از ۱۲ مرکز استان را تصرف کرده است. با سقوط قندهار و هرات، شورشیان اکنون به دنبال بزرگترین دستاورد خود، پایتخت هستند.

از تو کمک می‌خواهم که مرا از این جا خارج کنی… من برنامه هایی در دفاع از حقوق زنان، ارتش ملی افغانستان و پیشرفت و توسعه افغانستان درست کردم. نمی دانم که زنده می‌مانم یا مرا خواهند کشت.

بیش از یک دهه است که از افغانستان گزارش می‌دهم. در طول این سال‌ها با روزنامه نگاران، قضات زن، زنان عضو پارلمان، فعالان حقوق بشر و دانشجویان صحبت کرده‌ام. با بسیاری از آنها دوستان خوبی شده‌ایم.

همه آنها یک چیز می‌گویند: ما (باعلاقه) کار بسیار دشواری را شروع کردیم و از سوی آمریکا و متحدان آنها نیز تشویق به این کار شدیم.

برای ۲۰ سال غرب از نسل جدید افغان الهام گرفته، حمایت مالی کرده و آن‌ها را در پناه خود قرار داده است. این نسل با آزادی‌ها و فرصت‌هایی بزرگ شدند که کاملا از آن‌ها استقبال می‌کردند.

اکنون آن‌ها به من می‌گویند که احساس می‌کنند توسط جهان دموکراتیک که فکر می‌کردند بخشی از آن هستند، کاملا رها شده‌اند.

بدبختانه شرایط خوب نیست…شایعاتی وجود دارد که شبه نظامیان طالبان نیمه شب وارد منطقه من می شوند. ما خیلی نگران هستیم و از شرایط موجود می‌ترسیم.

در آخرین سفرم به کابل با فرماندهان خط مقدم و سربازان پیاده طالبان صحبت کردم. آنها به من گفتند که مصمم هستند تا قوانین شریعت خود را بار دیگر اعمال کنند. قوانینی که سنگسار برای زنا، قطع دست و پا برای سرقت و جلوگیری از رفتن دختران به مدرسه پس از ۱۲ سالگی را شامل می‌شود.

این افغانستان و کابلی نیست که این زنان جوان می‌شناسند یا می‌خواهند. در حالی که طالبان خود را برای حرکت به سمت پایتخت آماده می کند، به نظر می‌رسد که جایی برای فرار یا مخفی شدن وجود نداشته باشد.

به عنوان یک زن جوان و تحصیل کرده از وضعیت موجود که هر لحظه بدتر می‌شود، واقعا می ترسم. من و خانواده‌ام می‌ترسیم که طالبان جان ما را بگیرد. مشکل این است که همه مردم اطراف من می‌دانند که من یک دانشجو هستم.

ما تمام مدارک و چیزهایی که هویت ما را برای طالبان افشا می کند، مدفون کردیم. واضح است که چنین احتیاط هایی در درازمدت کمکی به ما نمی‌کند. حال من و خانواده ام تصمیم گرفته ایم که زیرزمینی برای پناه گرفتن از گلوله‌ها و موشک‌هایی که احتمالا شلیک خواهد شد برای خودمان بسازیم…این اقدامات دست کم ما را تا زمانی که طالبان جستجوی خانه به خانه را شروع کند، ما را زنده نگه می دارد.

یکی از آنها به من گفت: “شایعاتی وجود دارد که طالبان قدرت را بدست خواهد گرفت و همه افراد وابسته به دولت و آمریکا را خواهد کشت. ما بسیار می‌ترسیم.”

در حال حاضر تنها پاسخ آمریکایی‌ها و متحدان غربی آنها به این درخواست‌ها، سکوت است.