✍? زهرا صفایی
نگاه نو- نبودن در تو انگیزه ایجاد میکند . به انزوا می روی و تنها زوایای چارچوب فکرت را می سنجی . در نبودن یک فضای خالی قابل لمسی وجود دارد که قبلا پر بوده است است . که همین در من تاثیری می گذارد .. در یک تضادی قرار بگیرم . اینکه من همیشه بوده ام و ریتم عادی و پرتکراری را گذرانده ام هرچند پر تنش و پر از ابعاد . اما وقتی نبودم فارغ از اینکه دلیلش چیست . برای من چند ویژگی دارد . من ریتم عادی و پرتکرارم را از دست می دهم و می فهمم که حتی زیر پای من هم گاهی می لرزد .جای هیچکس سفت و محکم نیست . من هم گاهی میریزم . گاهی مرا هم میریزند با تمام جنگیدنم . گاهی من هم نمیتوانم بایستم و عقب میکشم . گاهی حمایت می شوم .و گاهی تحقیر می شوم . در این چالش نهایتا به ریتم برمیگردم و دوباره روتین خودم را پیش میگرم اما هیچ وقت پایم را به محکمی قبل روی زمین نمیگذارم . بی کم و کاستی هم گاهی آسیب پذیر می شود . کاش این بار برای این زمینی که مدام برای هر شخصیت جنگنده ای میلرزد راه چاره ای بیاندیشیم .چاره ای که در اندیشه نچرخد و دندانه هایش لرزه های وقت و بی وقت را خاموش کند و چرخش عظیمی از زمینی ساکن ایجاد کند. -زهرا صفایی