در حاشیه جام ملت های آسیا
اختلافات هیچ وقت تمام نمی شود . اما جایی متوقف می شود . جایی که منافع همه ی ما در آن یکی باشد. قرار نیست بگوییم بیایید همه چیز را نادیده بگیریم . و اگر نقدی داری حتما در تضاد با کشورت هستی . فقط کافیه یک جا متوقفش کنیم . تیم ملی متعلق به همه ی کسانی هست که در این سرزمین زندگی میکنند. و موفقیتش هم همینطور . اینکه من کسی را داخل تیم دوست ندارم هیچ اشکالی ندارد . این که سرمربی تیمم را بیشتر از سرمربی تیم ملی می پسندم هم هیچ اشکالی ندارد . اگر در تنشی بین دو سرمربی ترجیح میدهم پشت سرمربی تیم داخلی بایستم هم هیچ اشکالی ندارد . اما در تورنمنت های مهم میتوانیم کنار هم باشیم . تمام اختلافات سرجایش هست . تمام نقدها هم . اما مگر تمام این اختلافات همیشه نبوده ؟ اگر با تمام مسائلی که با تیم ملی داری باز پشت تیم بایستی و مثل یک طرفدار با تمام خوبی و بدی هایش آن را بپپذیری آن وقت همه دل گرم خواهیم شد که این اتفاق مثبت از روی صندلی های ورزشگاه شروع می شود و در زندگی هایمان نفوذ می کند. در دل جامعه و فرهنگ ما . اگر در این تورنمنت نتیجه گرفتیم معنی کامل بودن و بی نقص بودنمان نیست بلکه نتیجه همین همراهی و تلاش بی دریغ یک تیم نسبت به تیم های دیگر است . بیایید حداقل این مدت کوتاه را در یک تیم باشیم . تیم ملی ایران .