جنگ اراده ها
محمد آقازاده
نگاه نو- توانایی ظریف در گفت و گوی دیپلماتیک پیجیده و دشوار به نفع مصلحت عام نظام است ، اما سیاست خارجی ایران وارد میدان استراتژیکی شده است که نفس گفت و گو در آن منتفی و بجای آن جنگ اراده ها نشسته است . امریکا و کشورهای همراهش می خواهند اراده جمهوری اسلامی را بشکنند تا اهداف دوازده گانه شان را تحقق بخشند و ایران هم استراتژی تاب آوری را تا رفتن ترامپ انتخاب کرده است ، اروپا هم در این جنگ نه می خواهد و نه می تواند این معادله را به سود دیپلماسی تغییر دهد . تصویب و یا عدم تصویب AFAT به همین جنگ اراده ها گره خورده و حل ناپذیر شده است
با این رویکرد ماندن ظریف در وزارت خارجه هیچ معادله یی را در سطح دیپلماسی از منظر دلخواه اش تغییر نمی دهد و موقعیت او را در سطح تصمیم سازی و نه حتی تصمیم گیری ارتقا نمی بخشد ، ولی نماندن اش می تواند سازوکاری را برای طرفهای متخاصم ایران آزاد کند که منجر به اثربخشی بیشتر سیاست هایشان شود و به همین دلیل امکان جابجایی او از منظر مصلحت نظام وجود ندارد.
به همین دلیل او می ماند در حالی که مشکلاتی که باعث استعفایش شد نه تنها کم نمی شود بلکه بیشتر هم می شود . بعد او متوجه می شود نباید این استعفا را اعلام می کرد چون حق انتخاب برای نماندن ندارد. او حتما می داندآمدن بشار اسد به ایران برای تصمیم گیران اهمیت حیاتی دارد چرا که نمایش اراده راسخ ایران برای تاب آوری منطقه یی است و به همین دلیل رعایت برخی از پروتکل ها را گمان می کردند می توانند نادیده بگیرند و اگر می دانستند این چنین ظریف را می رنجاند حتما دقت می کردند . چون استعفا ظریف حاشیه را بجای متن نشاند