سفر پمپئو به خاورمیانه و فاز جدید فشارها علیه ایران
احمد_زیدآبادی
نگاه نو- مایک پمپئو وزیر خارجۀ آمریکا راهی هشت کشور عربی خاورمیانه شده است تا ائتلافی اسرائیلی – عربی برای تشدید فشار علیه جمهوری اسلامی سامان دهد.
پمپئو در سفرش به خاورمیانه قرار است از اردن، مصر، عربستان، امارات، قطر، بحرین، کویت و عمان دیدار کند. گفته می‌شود او در جریان سفرش احتمالاً توقفی هم در عراق و اسرائیل خواهد داشت.
پمپئو در اعلامِ هدف سفرش به خاورمیانه، پرده‌پوشی را کنار گذاشته و منظور خود را ایجاد ائتلافی برای تشدید فشارهای پیدا و پنهان علیه ایران برشمرده است.
به نظر می‌رسد زمینه‌سازی برای ائتلاف مورد نظر پمپئو از ماه‌ها پیش آغاز شده است. رفت و آمدها و تماس‌های مخفی و علنی مقام‌های عربی و اسرائیلی شاهدی آشکار در این مورد است.
در برنامۀ سفر پمپئو، ظاهراً مصر جایگاه مهمی را به خود اختصاص داده است. پمپئو قرار است طی یک سخنرانی عمومی در قاهره، رئوس سیاست‌های خاورمیانه‌ای دولت دونالد ترامپ را توضیح دهد؛ اقدامی که باراک اوباما در سال ۲۰۰۹ نیز انجام داد. پمپئو اما قصد انتقاد از سیاست اعلام شده از طرف اوباما در آن سخنرانی را دارد؛ سیاستی که متضمن نوعی تعامل با جمهوری اسلامی بود؛ اما از نگاه رهبران کنونی آمریکا به کلی خطا و در جهت نادرست ارزیابی می‌شود و به همین دلیل سیاست تمرکز بر اعمال فشار علیه ایران باید جایگزین آن شود.
روشن است که به رغم علاقۀ اسرائیل و حتی برخی از طرف‌های عربی، استراتژی جدید آمریکا در خاورمیانه نمی‌تواند مسئلۀ فلسطین را به کلی نادیده بگیرد. از این رو، احتمال اینکه پمپئو از کشورهای عرب بخصوص مصر و اردن بخواهد که محمود عباس را برای از سرگیری تماس‌های خود با دولت ترامپ تحت فشار بگذارند تا بدین‌وسیله یکی از موانع علنی شدن طرح صلح ترامپ بر طرف شود؛ دور از ذهن نیست.
در این میان اما آنچه بی‌نهایت عجیب می‌نماید، بی‌تفاوتی و عدم تحرک ایران برای خنثی‌سازی ائتلاف مورد نظر پمپئوست. در واقع هیچ ابتکارعملی از سوی نهادهای حاکم بر ایران چه در حوزۀ داخلی و چه در سطح منطقه‌ای برای پیشگیری یا کاهش فشارهای فزایندۀ پیش رو به چشم نمی‌خورد. در حوزۀ داخلی از قضا اصرار بر دامن زدن به اختلافات سیاسی بیش از پیش تشدید شده است و در سطح منطقه‌ای نیز جز برخی اظهار نظر چهره‌های نظامی، خبری از هیچ نوع ابتکار تازه و یا تحرک دیپلماتیک به منظور جستن راهی برای تأثیرگذاری بر روند وقایع منطقه شنیده نمی‌شود.
پنداری همه چیز به دست سرنوشت سپرده شده است!