رهبران پیشین افغانستان: به نیروهای ضد طالبان در عرصه بین‌المللی فرصت اتحاد و گفت‌وگو داده شود
کنفرانسی در تاجیکستان، کشور همسایه افغانستان، رهبران و وزیران پیشین و اعضای نیروهای مقاومت افغانستان را با حضور نماینده‌گانی از ایالات متحده و اتحادیه اروپا گرد هم آورده است.
نویسنده: سوهاسینی حیدر
منبع: The Hindu
اعضای رهبری سیاسی جمهوری پیشین افغانستان و رهبران «مقاومت» با فراخوان برای تشکیل یک اپوزیسیون متحد جهت مبارزه با طالبان، در یک کنفرانس دو‌روزه در تاجیکستان، در اولین برنامه پس از سقوط کابل به دست طالبان در آگست ۲۰۲۱، که روز چهارشنبه با اشتراک دیپلمات‌های ارشد ایالات متحده و اتحادیه اروپا پایان یافت، باهم ملاقات کردند.
«نشست امنیتی هرات» با اشتراک دو وزیر خارجه پیشین حکومت کرزی، هر یک دکتر رنگین دادفر سپنتا و زلمی رسول، رییس امنیت ملی در دولت کرزی و غنی، رحمت‌الله نبیل و شماری از وزیران و مقام‌های پیشین برکنارشده توسط طالبان، با حضور بیش از ۱۰۰ نماینده از مهاجران افغان در تبعید و کارشناسان از هند، پاکستان، ایران و روسیه برگزار شد.
روز چهارشنبه، احمد مسعود، رهبر جبهه مقاومت ملی (NRF)، پسر احمد‌شاه مسعود، فرمانده سابق ایتلاف شمال که در سال ۲۰۰۱ ترور شد، به کنفرانس پیوست و با تشویق سایر رهبران مورد استقبال قرار گرفت. جبهه مقاومت ملی که در کوه‌پایه‌های بین تاجیکستان و افغانستان مستقر است، در حال حاضر فقط دره پنجشیر را کنترل می‌کند، اما آقای مسعود در مصاحبه‌ای با هندو (Hindu) گفت که NRF و نیروهای متحد ضد طالبان در سراسر کشور حمایت فزاینده‌ای دارند.
«آن‌ها خواهان تسلیمی ما هستند»
آقای مسعود در کنفرانس گفت: «طالبان به اصول اسلامی و انسانیت احترام نمی‌گذارند. ما سعی کردیم با آن‌ها گفت‌وگو کنیم، اما آن‌ها فقط از ما خواسته‌اند که تسلیم شویم و از جنگ با آن‌ها دست برداریم. آن‌ها فقط به تسلیم شدن مردم افغانستان علاقه دارند.»
سخنرانان این کنفرانس به‌ویژه در مورد نگرانی‌هایی از قبیل محدودیت‌های فزاینده طالبان بر زنان و دختران، از جمله آخرین فرمان‌هایی که زنان را از ورزش در ورزشگاه‌ها و پارک‌ها منع می‌کند، صحبت کردند. فوزیه کوفی، نماینده سابق مجلس، که اولین کاندیدای زن ریاست جمهوری افغانستان در سال ۲۰۱۴ بود، گفت که نیمی از جمعیت افغانستان از نیروی کار و مدارس بیرون رانده می‌شوند که این امر منجر به فقر و دشواری بیشتر می‌شود.
او همچنین از جامعه جهانی خواست تا «فضای سیاسی» را برای مخالفان طالبان مشابه دفتر دوحه که یک دهه پیش به طالبان داده شده بود، اختصاص دهد. خانم کوفی که سال گذشته پس از ماه‌ها حبس خانه‌گی توسط طالبان در کابل، به لندن گریخت، گفت که زنان در خط مقدم اعتراضات علیه طالبان قرار دارند، اما با اقدامات «سرکوب‌گرانه» روبه‌رویند.
نشست امنیتی هرات به دنبال کنفرانس رهبران افغانستان در وین در سپتامبر سال جاری برگزار می‌شود که در آن سخنرانان بین‌المللی حضور نداشتند. داوود مرادیان، برگزارکننده کنفرانس، در مورد نقش هند گفت که بسیاری از مردم افغانستان انتظار حمایت بیشتر دهلی نو از نیروهای غیر‌طالبان را دارند.
آقای مرادیان با اشاره به این تصور که در این‌جا هند با طالبان درگیر است، اما نه با رهبری سابق، گفت: «به فرض این‌که این سیاست هند است، هر سیاستی پیامدهایی دارد و ترک متحدان تاریخی برای هند پیامدهایی خواهد داشت.»
هند یک دیپلمات ارشد وزارت خارجه را برای گفت‌وگو با رهبران طالبان به افغانستان فرستاده است و امسال یک ماموریت فنی را در کابل برای نظارت بر کمک‌های غذایی و پزشکی بازگشایی کرده، اما هنوز ویزا را برای افغان‌ها باز نکرده است.
در این کنفرانس، آقای نبیل به نماینده‌گان در مورد تهدیدات امنیتی احتمالی از افغانستان توضیح داد؛ جایی که او ادعا کرد که القاعده-شبه‌قاره هند (AQ-IS) و شاخه خراسان – دولت اسلامی (IS-K) جنگ‌جویان خارجی بیشتری را وارد می‌کنند. او افزود که گروه‌های پاکستانی مانند لشکر طیبه (LeT) و جیش محمد برخی از پایگاه‌های خود را به افغانستان منتقل کرده‌اند.
طالبان مدعی شده‌اند که خشونت در افغانستان تحت رژیم آن‌ها کاهش یافته است، اما روزانه تعداد فزاینده‌ای از حملات گزارش می‌شود. روز چهارشنبه، دست‌کم ۱۰ تن در حمله به مدرسه‌ای در ولایت سمنگان در شمال افغانستان کشته شدند.
آقای سپنتا و آقای رسول که در کنار حامد کرزی، رییس جمهور پیشین خدمت می‌کردند، گفتند که تنها حکومت فراگیر، با تمام هویت‌های سیاسی و قومی، می‌تواند ثبات افغانستان را تضمین کند.
کرن دیکر، کاردار ایالات متحده در افغانستان که خارج از ماموریت ایالات متحده در دوحه کار می‌کند، در پاسخ به سخنرانانی که ایالات متحده را به «ترک کردن» افغانستان پس از تسلط طالبان متهم کردند، گفت: این مساله که سفارت ایالات متحده در کابل بسته شده است، «این واقعیت را نشان می‌دهد که ایالات متحده با طالبان تبانی ندارد». خانم دیکر گفت که ایالات متحده در سال گذشته، با ۱٫۱ میلیارد دالر کمک به افغانستان، هنوز هم بزرگ‌ترین حامی این کشور است و ایالات متحده در حال ساختن سیستم‌هایی است تا کمک‌ها به جای رژیم طالبان مستقیماً به مردم افغانستان برسد.