طالبان با ملت در جدال‌اند، نه با قشر یا گروهی

طالبان اعتراض مخالفانش را با اتهام «کیس‌سازی»، دشمنی و توطیه رد می‌کنند و افراد محدودی را که در واکنش به سیاست‌های ضدمردمی طالبان به جاده می‌روند یا در رسانه ظاهر شده و علیه ناروایی‌ها و جنایات طالبان زبان می‌گشایند، سرکوب می‌کنند. رسانه‌های مستقل و غیرطالبانی مجبور به سکوت شده و یا با محدودیت‌های بی‌شمار در انعکاس رخدادها روبه‌رو می‌باشند؛ اما شرایط در امارت طالبانی چنان تلخ و طاقت‌فرسا است که گاهی از درون امارت و از زبان خود رهبران و حامیان آن گروه نیز اعتراض و گلایه می‌شنویم. گریه مشهور ملاحسن و شکایت از بی‌خوابی و شکنجه‌ی روانی که در اوایل ریاست‌الوزرایی‌اش متحمل شده بود، مشهورترین اعتراف رهبری آن گروه به بربادی بود. پس از آن عباس استانکزی از بسته بودن مکاتب انتقاد و اعلان کرد که به این شیوه نمی‌شود حکومت کرد.

هر روز هزاران هموطن ما در مسجد، خانه، مجالس رسمی و دیدارهای‌شان از ظلم طالبان می‌نالند و رهبران و مسوولان اداری طالبان هر روز با اعتراض افراد جان‌به‌لب‌رسیده روبه‌رو می‌باشند، اما این صداها به رسانه‌ها درز نمی‌کنند و دستگاه تبلغیاتی طالبان یک‌ سال حاکمیت آن گروه را بی‌بدیل و پر از دستاورد جلوه می‌دهد. چندی قبل ملاغنی برادر به هرات رفته بود تا با متنفذان، تاجران، سرمایه‌گذاران و ملاهای آن ولایت دیدار کند. در مجلسی که آخرین سخنان مشهور مولوی مجیب‌الرحمان انصاری به تمجید طالبان ثبت شد، مولوی دیگری به‌نام صبغت‌الله مولوی‌زاده نیز سخنرانی کرده بود. ویدیوی سخنان او که به‌تازه‌گی در رسانه‌های اجتماعی نشر شده، تصویر متفاوتی از آن مجلس ارایه می‌کند. آقای مولوی‌زاده خطاب به ملا برادر می‌گوید که ولایت هرات دچار مشکلاتی است که اقتصاد را برهم زده و رعیت را متنفر کرده است. او می‌گوید که تنها از مولوی‌هایی نشوید که با مردم نشست‌وبرخاست ندارند و هرجا می‌گویند همه چیز خوب است، بلکه مدتی بمانید و بشنوید که مردم چه شکوه‌ها دارند. او می‌گوید که مسوولان طالب خلق را از خود نمی‌شمارند و تاجران و متخصصان کشور را ترک می‌کنند. مولوی‌زاده به ملا برادر می‌گوید که بالای تاجران دعواهای دروغین صورت می‌گیرد و برای مسایل جزیی چون شکل مانکن، دکانداران به کانتینر انداخته شده مجازات می‌شوند. او از بدرفتاری امر به معروف طالبان شکایت دارد و می‌گوید یکی از علت‌های خروج تاجران و متخصصان همین بدرفتاری‌ها است.

صدایی که در یک سال گذشته معترضان در کابل و مناطق دیگر بلند کرده بودند و نان، کار، آزادی می‌خواستند به نحوی از زبان مولوی‌زاده نیز شنیده شد. او نیز تأیید کرد در محیطی که او زنده‌گی می‌کند نان، کار و آزادی از مردم گرفته شده است و طالبان مشغول زراندوزی، زورگیری و تعذیب ملت‌اند. مولوی‌زاده شکایت کرده است که طالبان برای گرفتن پول از تاجران حتا وکیلان دروغین و شواهد جعلی می‌سازند و حتا از «زبان مرده‌گان» وکالت گرفته و در «محاکم» از افراد پول می‌گیرند. او از هجوم طالبان به تالارهای عروسی و محافل شادی مردم نیز شکایت کرده و گفته است که طالبان هدایت‌کننده و آمر به معروف نیستند، بلکه در جدال با مردم می‌باشند و این جدال نیز با شیوه‌ «و جادلهم بالتی هی أحسن» نیست.

مولوی‌زاده گفته است که تنها نزد او بیش از صد تاجر و سرمایه‌گذار به شکایت رفته‌اند که از دست ادارات طالبان به‌تنگ آمده اند.

با توجه به رفتار شدید طالبان با منتقدان، این سخنان اعتراضی مولوی‌زاده در مجلس رسمی طالبان نمی‌تواند تصویر واقعی وضعیت باشد و آنچه بر مردم می‌گذرد، بسیار ناگوارتر و دردناک‌تر است. او از فقر گسترده مردم و آنانی که در کمپ‌ها و حاشیه‌های شهر هرات کودکان و گرده‌های‌شان را برای پیدا کردن لقمه نانی می‌فروشند، سخن نگفت. از آنانی که به جرم مخالفت با طالبان کشته و اجسادشان در جاده‌های هرات به نمایش گذاشته شده بودند، یاد نکرد. از صدها و شاید هزاران فردی که در این یک سال ترور و سربه‌نیست شدند، چیزی نگفت. کتله اصلی که کشور را در این یک سال ترک کرده است، متخصصان و تاجران نه، بلکه خانواده‌ها و افراد عادی بوده‌اند که از هراس نظام طالبانی و عواقب دردناک آن بر جان، آبرو و نان‌شان از کشور به ‌شکل گروهی گریخته‌اند. با این حال، این تعبیر مولوی‌زاده که طالبان با ملت در جدال است، درست است.

مردم در این جدال بی‌پشتوانه، بی‌ابزار و بی‌دفاع‌اند. دیده شود که این بی‌دفاعی چقدر دوام خواهد کرد و چه زمانی مردم قادر خواهند شد، برای بازگرفتن حقوق ابتدایی نان، کار و آزادی خود بسیج شوند.