طالبان: اگر پول داشته باشیم، به زودی روند سرشماری در افغانستان را آغاز می‌کنیم
مقام‌های طالبان می‌گویند اگر موفق شوند که حمایت کننده مالی پیدا کنند، سرشماری جمعیت در افغانستان را به زودی آغاز خواهند کرد.
محمد حلیم رافع، سخنگوی اداره احصائیه/آمار مرکزی طالبان در صحبت با تلویزیون ملی افغانستان گفت: «برای انجام سرشماری در افغانستان نیاز به ۱۲۰ میلیون دلار/دالر است، اگر تمویل کننده پیدا شود روند سرشماری در حدود ۳۱ ماه (حدود دو سال و نیم) » طول می‌کشد.
سخنگوی اداره احصائیه /آمار افغانستان همچنین گفت که این اداره پیش‌نویس طرح سرشماری را آماده کرده است و اگر عملی گردد، برای حدود ۳۵۰۰ نفر شغل ایجاد خواهد شد.
سخنگوی این اداره مشخص نکرده است که آیا در این طرح سرشماری افغان‌های مهاجر در جهان به ویژه در پاکستان و ایران هم گنجانده شده است، یا خیر.
سازمان ملل متحد جمعیت افغانستان را حدود ۴۰ میلیون برآورد کرده است. ۴۱ درصد این جمعیت زیر ۱۴ سال هستند. افغانستان یکی از جوان‌ترین جمعیت‌ها را در جهان دارد.
کشورها به طور عادی هر ده سال یا هر پنج سال یک بار سرشماری سرتاسری انجام می‌دهند. اما افغانستان از نادر کشورهایی است که هیچ سرشماری سرتاسری دقیق از جمعیت این کشور انجام نشده است.
سرشماری‌ای که بیشتر نویسندگان و پژوهشگران به آن اشاره می‌کنند، سرشماری ناتمام در دهه هفتاد میلادی است که شماری زیادی روی کیفیت و درستی آن تردید دارند.
آمار بدیل و تخمینی
آمار دقیق جمعیت کشورها برای اجراء برنامه‌های توسعه انسانی و اقتصادی از اهمیت حیاتی برخوردار است.
در دو دهه گذشته یکی از عوامل عدم انجام سرشماری سرتاسری بدامنی و نبود ثبات در افغانستان عنوان می‌شد.
مرکز آمار افغانستان همه ساله آمار تخمینی از جمعیت افغانستان را ارائه می‌کرد و نهادهای دولتی و غیردولتی بربنیاد آن تخمین‌ها برنامه ریزی می‌کردند.
این مرکز با همکاری نمایندگی صندق جمعیت سازمان ملل در افغانستان در سال ۲۰۱۱، آمارگیری اقتصادی-اجتماعی و دموگرافیکی را آغاز کرد که روش بدیل برای جمع آوری ارقام است. این آمارگیری قرار بود در هفت سال تمام شود، ولی هنوز هم ادامه دارد.
کی اکثریت و کی اقلیت؛ عامل بحران
طالبان در حالی از احتمال روند سرشماری در افغانستان خبر می‌دهند که مسائلی مانند اکثریت و اقلیت قومی، زبانی و مذهبی ازعوامل اصلی بحران جاری در افغانستان محسوب می‌شود.
هرگونه سرشماری بدون نظارت نهادهای معتبر بین‌المللی و تطبیق میکانیسم‌های پذیرفته شده جهانی، به بحران‌های عمیق سیاسی، قومی، زبانی و مذهبی افغانستان بیشتر میدان خواهد داد.
در بیشتر از یک دهه گذشته روند قانون‌گذاری و توزیع شناسنامه‌های الکترونیک در افغانستان به یک مسئله بزرگ ملی مبدل شد و اقوام مختلف روی درج صفت‌های مشخص قومی و زبانی نتوانستند موافقت کنند.
برداشت تاریخی در میان بخشی از مردم در افغانستان این بوده است که پشتون‌ها اقلیت بزرگ و تاجیک اقلیتی که در جایگاه دوم از نگاه جمعیت قرار دارند؛ هزاره و ازبیک همینطور در جایگاه سوم و چهارم از نگاه شمار نفوس قرار دارند.