آزادی بیان و رسانه های کشور در مخاطره صلح

نگاه نو_ از زمان براندازی حکومت طالبان، بخش رسانه ها در کشور رشد چشمگیری داشته است. اما حمله ها بر خبرنگاران و نفوذ سیاستمداران، آزادی رسانه ها را به مخاطره می اندازند.

در زمان براندازی طالبان توسط نیروهای تحت رهبری ایالات متحده در سال ۲۰۰۱، بخش رسانه ها تقریبا از بین رفته بود. طالبان طی سال های حکومت شان بین ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ تقریبا همه رسانه ها را در کشور ممنوع کرده بودند. یک مورد استثنایی رادیو شریعت بود که به حیث بلندگوی رژیم فقط پروگرام های مذهبی و فرامین را نشر می کرد.

تماشای تلویزیون یا شنیدن موسیقی جرم شناخته می شد و مجازات در پی داشت. زیرساخت های ارتباطات جمعی کشور تقریبا از بین رفته بود. اما پس از مداخله نیروهای ناتو در افغانستان در پی حملات تروریستی ۱۱ سپتمبر ۲۰۰۱، رسانه های افغانستان دوباره متولد شدند. مبالغ هنگفت سرمایه گذاری خارجی جهت بازسازی کشور هزینه شد که باعث گسترش مطبوعات، رادیو و تلویزیون گردید.

امروز افغانستان دارای یک گستره وسیع رسانه یی است که از ۱۰۰ کانال تلویزیونی، ۲۱۳ فرستنده رادیویی و صدها روزنامه و مجله تشکیل شده است. تقریبا ۹۰ فیصد مردم به خدمات ارتباطی و مخابرات دسترسی دارند.

در لست کشورهای دارای آزادی مطبوعات که سازمان گزارشگران بدون سرحد سالانه نشر می کند، کشورمان در سال ۲۰۱۹ در میان ۱۸۰کشور در جایگاه ۱۲۱ قرار داشت.

خشونت علیه خبرنگاران
شلدون هیمل فارب، کارشناس امور رسانه یی در انستیتوت صلح امریکا به دویچه وله گفت: خبرنگارانی که خطاها و تخلف های طالبان را برملا کنند، مورد تهدید یا لت و کوب قرار می گیرند و یا حتی به قتل می رسند. این مساله امکانات آن ها را برای رسیده‌گی عمیق تر به مسایل محدود می سازد.

وی معتقد است: اگر مذاکرات صلح به سرانجام برسد، آینده واضح برای خبرنگاران مشاهده نمی شود. تهدید به مرگ خبرنگاران، کمترین کاری است که طالبان برای از بین بردن واقعیت و آزادی بیان از آن استفاده می کنند.

از زمان سقوط رژیم طالبان در افغانستان تاکنون، بیش از ۱۰۰ خبرنگار و کارمند رسانه‌ای در کشور توسط حملات انتحاری و هدفمند طالبان کشته شده‌اند.

گفتنی است که وضعیت آزادی رسانه و آزادی بیان، در مذاکرات میان امریکا و طالبان بحث نشده و نگرانی های زیادی را میان مردم کشورمان به وجود آورده است.