ورزش نباید سیاسی شود
بازی‌های تیم ملی کریکت افغانستان در جام جهانی ۲۰ آوره ۲۰۲۱ ادامه دارد. افغانستان در دیدار اول برابر تیم اسکاتلند برنده شد و رقابت جذاب دوم را نیز به پاکستان واگذار کرد. به این ترتیب تیم ملی کریکت کشور در این دیدارها عملکرد خوبی از خود به جا گذاشت و توانست است که در سطحی قابل‌قبول ظاهر شود. با توجه به توانایی بازیکنان تیم ملی، افغانستان یکی از تیم‌های شایسته در جام جهانی کریکت ۲۰ آوره است.
آن‌چه در لابه‌لای ورزش به چشم می‌آید، نقش آن در باهمی مردم است. افغانستان شرایط بحرانی را پشت سر گذاشته است/می‌گذارد. در چنین شرایطی کم‌تر دیده شده است که اتفاقی بتواند مردم را به این حد نزدیک کند. حتا بیش‌تر کسانی که به بازی کرکت علاقه ندارند، بازی میان تیم‌های افغانستان و پاکستان را تماشا کردند. افغانستان بازی را به حریفش واگذار کرد، اما شهروندان در کنار هم نشستند و لحظه‌ای از دغدغه بحران‌های موجود فاصله گرفتند.
در روزهای اخیر موقف‌گیری‌های برخی از سیاسیون و مقامات طالبان در مورد ورزش حساسیت‌برانگیز شده است. شماری از مقامات طالبان در واکنش به اهتزار بیرق سه رنگ کشور، گفته‌اند که اگر بخواهند، اجازه نمی‌دهند که بازیکنان تیم ملی کریکت حت پا به میدان بگذارند. برخی سیاسیون نیز از کرکت به عنوان ابراز سیاسی کشورها نام برد‌ه‌اند.
به نظر می‌رسد که بخشی از حساسیت‌ها برخاسته از دید سیاسی به ورزش و بخشی دیگر نیز حاصل برخورد ناعادلانه با رشته‌های ورزشی در کشور است. حامد کرزی و اشرف غنی در دوران حکومت‌شان کریکت بورد افغانستان را در محراق توجه قرار دادند. برخلاف آن، دیگر رشته‌های ورزشی، به‌ویژه فوتبال و تکواندو به حاشیه رانده شد. این کار سبب شد که بین مردم فاصله ایجاد شود و رشته‌های ورزشی رنگ سیاسی-قومی بگیرد.
با توجه به وضعیت بحرانی کشور، توقع می‌رود که سیاسیون از ورزش به عنوان ابزاری برای کسب یا حفظ منافع‌شان استفاده نکنند. افغانستان در میدان سیاسی روزگار خوشی نداشته است و نیاز است که پای این ناخوشی‌ها به ورزش نکشد. مردم نیز باید با درک تجارب گذشته، اجازه ندهند که این نقطه وصل مردم به نقطه فصل دیگری بدل شود.
هم‌چنان شرایط افغانستان ایجاب می‌کند که حساسیت در برخودها با رشته‌های ورزشی مدنظر گرفته شود. باید در کنار رشته کریکت، همه رشته‌های ورزشی بدون تبعیض و تفکیک، از حمایت‌ها به گونه مساویانه مستفید شوند. در واقع هرگونه برخورد دوگانه در ورزش، متفرق شدن مردم را به دنبال دارد.
باید دروازه رشته‌های ورزشی بدون توجه به قومیت، به روی شهروندان باز باشد تا شالوده تیم‌ها را توانایی و استعداد شهروندان شکل دهد. این کار در ادامه سبب می‌شود که ورزشکاران دست‌آوردهایی در سطح ملی و بین‌المللی کسب کنند.
متاسفانه هنوز مواردی از زورگویی و گزینش سلیقه‌ای در ترکیب تیم‌های ملی رشته‌های مختلف، از جمله کریکت دیده می‌شود. این گونه برخوردها در کنار نابود کردن استعدادهای کشور، مردم را به ورزش بی‌باور می‌سازد. نیاز است که استعداد، پشتکار و توانایی، اصل حضور در ترکیب تیم‌های ملی باشد و مسوولان نیز در راستای تحقق منافع ملی، به آن پابند بمانند. ادامه این گونه خویشاوندی‌ها در ترکیب تیم‌های ملی برای وجه ورزش در کشور زیان‌بار است.
در حال حاضر ورزش تنها پدیده‌ای در افغانستان است که مردم را به هم نزدیک می‌سازد. این پدیده از دیر زمانی به این‌سو خوشحالی جمعی خلق کرده است. با درک این واقعیت، همه نهادها و افراد مسوول باید از همه رشته‌های ورزشی و ورزشکاران در کشور به گونه یک‌سان حمایت کنند. این گونه حمایت‌های در کنار کسب جایگاه برای کشور در سطح بین‌المللی، متحد شدن مردم را در پی دارد.