تقابل بیش‌تر به نفع نیست
نگاه نو_ تحریم جرگه‌ی مشورتی کابل از سوی داکتر عبدالله، نشان می‌دهد که اجماع سیاسی در درون حکومت وحدت ملی آن طوری که باید، شکل نگرفته است. به نظر می‌آید که رقیبان محمداشرف غنی حتا از ترکیب کنونی شورای عالی مصالحه هم راضی نیستند. به همین دلیل است که تا حال روی فهرست شرکت‌کننده‌های نشست آتی قطر توافق لازم صورت نگرفته است. روز شنبه نشست شورای عالی مصالحه برگزار نشد و برخی از سیاست‌مداران پرنفوذ در منزل حامد کرزی جلسه گرفتند و فیصله کردند که اگر مقام‌های حکومتی هم در نشست قطر شرکت نکنند، آنان شرکت خواهند کرد. اگر چنین چیزی محقق شود، فضای سیاسی افغانستان بار دیگر انقطابی می‌شود.
تمام تلاش‌های سیاسی هفته‌های اخیر در کابل بر این متمرکز بود که یک هیأت از مجموع نیروهای سیاسی، فعالان مدنی و فعالان حقوق زنان تشکیل شود تا همه به نماینده‌گی از کلیت نظم جمهوری افغانستان در نشست قطر شرکت کنند و موضع واحد داشته باشند. نشست مسکو در ماه فبروری امسال سیاست افغانستان را انقطابی ساخته بود. باید تلاش‌های لازم صورت بگیرد تا نشست قطر به میزان افتراق سیاسی در کابل نیافزاید. آنانی که خواستار نابودی نظم دولتی و نظام جمهوری در افغانستان هستند، می‌کوشند که زمینه را برای خروج ناگهانی نیروهای امریکایی فراهم سازند، نیروهای امنیتی را مضمحل کنند و وضعیتی بیافرینند که الیت سیاسی روی در روی هم قرار بگیرند. نباید اجازه داده شود که دشمنان نظم دولتی و نظام جمهوری در افغانستان به اهداف خود برسند.
مشکل زمانی بسیار جدی می‌شود که یک جناح تشکیل‌دهنده‌ی حکومت در نشست آتی قطر شرکت کند و جناح دیگر در آن نماینده نداشته باشد. این سناریو نباید شکل بگیرد. جناح‌های سیاسی، سیاست‌مداران پرنفوذ و رهبران حکومت وحدت ملی باید هرچه زودتر فهرست اعضای شرکت‌کننده‌ی نشست قطر را که در آن از موضع نظم جمهوری و دموکراسی سخن خواهند گفت، مشخص کنند. رهبران حکومت باید هرچه زودتر موضع‌شان را در مورد جرگه‌ی مشورتی صلح هم واضح بسازند. نباید رویارویی رهبران حکومت وحدت ملی وضعیتی را بیافریند که موقف افغانستان تضعیف شود.
روشن است که متحدان بین‌المللی افغانستان از ریخت‌و‌پاش سیاسی در کابل راضی نیستند. آقای خلیل‌زاد و دیگر دیپلمات‌های کشورهای کمک‌کننده بارها گفته‌اند که هرچه زودتر باید هیأت ملی مذاکره‌کننده مشخص شود و نیروهای سیاسی باید منافع جناحی را فدای منافع عمومی کنند. افغانستان دیگر در موقعیتی نیست که بتواند رویارویی‌های جناحی را در درون حکومت تحمل کند. ایالات متحده تلاش دارد که با طالبان مشکل خودش را حل کند. توقف خشونت و مذاکره برای آینده‌ی سیاسی کشور مربوط به خود افغان‌ها است. در این مرحله تمام نیروهای سیاسی غیر‌طالب که بخشی از نظم جمهوری هستند، به رغم تفاوت‌های سیاسی، فکری و سلیقه‌ای کنار هم‌دیگر قرار بگیرند و یک هیأت ملی را برای مذاکره تشکیل دهند.
اگر جرگه‌ی مشورتی برگزار‌شدنی است، باید همه در آن شرکت کنند. ریاست جمهوری باید با همه‌ی نامزدان انتخابات ریاست جمهوری، سیاست‌مداران و نیروهای سیاسی گفت‌وگو کند. این طور نباید باشد که رییس جمهور جرگه‌ی مشورتی خودش را تشکیل دهد و سیاست‌مداران دیگر در واکنش به آن جرگه‌ای دیگر تشکیل دهند. چنین چیزی کابل را به سمت تقابل بیش‌تر می‌برد. رهبران حکومت وحدت ملی باید هرچه زودتر باهم گفت‌وگو کنند و بر تفاوت نظر در مورد جرگه‌ی مشورتی صلح، شورای رهبری مصالحه، هیأت ملی مذاکره‌کننده و مسایل دیگر مرتبط به گفت‌وگو با طالبان، به توافق برسند. افغانستان باید در موضوع مذاکره با طالبان، یک مشت واحد باشد و این بیش‌تر از همه مسوولیت رهبران حکومت وحدت ملی است تا هم‌بسته‌گی، اجماع و با‌همی را ایجاد کنند. نشستی که در آن نیروهای سیاسی تأثیرگذار شرکت نکنند، نه از سوی جهان جدی گرفته می‌شود و نه از طرف طالبان. هیچ راه دیگری غیر از گفت‌وگو نیست. تقابل و افتراق بیش‌تر در شرایط کنونی، به زیان مجموع مردم افغانستان است.
گرفته شده از صفحه هشت صبح